مقایسه میزان پروتئین اپلین(Apelin)سرم در بیماران با فیبریلاسیون دهلیزی بدون بیماری ساختاری قلب (Lone AF) با افرادشاهد

سابقه و هدف: فیبریلاسیون دهلیزی یکی از شایعترین آریتمی‌ها است که در 1% افراد بالای 60 سال و بیش از 5% بیماران بالاتر از 69 سال گزارش شده و عامل خطر مهمی برای سکته مغزی، پیشرفت به سمت نارسایی قلب و افزایش میزان مرگ و میر در بیماران با نارسایی قلبی است. اپلین یک پروتئین موثر بر عروق با کارکرد گشادکنندگی عروق وابسته به اندوتلیوم، اینوتروپ مثبت، کاهنده پس‌بار و پیش‌باربطنی، افزایش دهنده قدرت انقباضی قلب است. سطح پلاسمایی اپلین راهنمای عملی در ارزیابی شدت نارسایی قلب و پیشگویی‌کننده در آریتمی فیبریلاسیون دهلیزی بدون بیماری ساختاری قلب است. مواد و روش‌ها: در یک بررسی مورد شاهدی، 26 بیمار مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی بدون بیماری ساختاری قلب و 27 شاهد سالم وارد مطالعه شدند. از بیماران و گروه شاهد، 3 میلی‌لیترخون وریدی سیتراته اخذ و به آزمایشگاه پژوهشکده تحقیقات غدد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ارسال گردید. پس از سانتریفوژ کردن و جدا نمودن پلاسما، در برودت 70- درجه سانتیگراد نگهداری و پس از پایان نمونه‌گیری‌ها، غلظت پلاسمایی اپلین به روش الایزا اندازه‌گیری شد. در این پژوهش بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر، نارسایی قلب،کاردیومیوپاتی، بیماری دریچه‌ای و روماتیسمی قلب، پر فشاری خون و پرکاری تیروئید از مطالعه حذف شدند. یافته‌ها: در گروه بیمار 17 مرد و 9 زن و درگروه شاهد 16 مرد و 11 زن حضور داشتند. میانگین سنی در گروه بیمار و شاهد به‌ترتیب 4/12±1/53 و 3/8±8/51 سال بود. میانگین سطح پلاسمایی اپلین در گروه بیمار در مقایسه با گروه شاهد تفاوت معنی‌دار نشان نداد. میزان پلاسمایی اپلین در بیماران مسن‌تر از 60 سال در مقایسه با سنین کمتر و مساوی 60 سال، بطور معنی‌داری پائینتر بود ولی در گروه بیمار و شاهد، در سنین بالاتر از 60 سال در مقایسه با سن کمتر و مساوی60 سال تفاوت معنی‌داری نداشت. میانگین سطح پلاسمایی اپلین در گروه بیمار و شاهد در مردان در مقایسه با زنان تفاوتی نداشت. نتیجه‌گیری: میزان پلاسمایی اپلین در گروه بیماران با فیبریلاسیون دهلیزی بدون بیماری ساختاری قلب زیر 60 سال در مقایسه با گروه شاهد، تفاوت معنی‌داری نداشت ولی در گروه بیماران بالای 60 سال کاهش نشان داد. به نظر نمی‌رسد تعیین میزان اپلین در سنین زیر 60 سال در این گروه از بیماران عامل تمایزی باشد. لذا نمی‌توان از آن به عنوان یک عامل نشان‌دهنده خطر یا هشداردهنده استفاده کرد.